حالا که فهمیدی ائمه(ع) چقدر مشتاق تو هستند، به امام زمان بگو: آقا جان ! والله من هیچ وقت راضی نیستم که تو را ناراحت کنم! کاش می شد که هیچ وقت ناراحتت نمی کردم. میدانم که من زمین خوردم؛ اما شما با اشک می آیی و من را بلند میکنی. خودت به من اشک میدهی و خودت هم، زود مرا بغل میکنی. با اشک! با اشک!
شما حتما خواهر، برادر و یا بچه دارید؛ اگر بچه یک وقتی زمین بخورد و گریه کند، چه کسی می دود و او را بغل میکند؟ آن کسی که بیشتر از همه او را دوست دارد؛ نمی تواند گریه او را ببیند و سریع او را در آغوش می گیرد. مهدی جان! غلط کردم آقای من! مولای من! مولای ما! ما را هم در این جمع خوبان و سیلی که افتادیم، با خود ببرا
علامه فرمود: او، همه مان را می برد و هیچ کدام را جا نمی گذارد! فقط شما در سلوکتان یک مقدار محکم باشید. بعد ببینید آیا حضرت شما را می برد یا نه ؟!
استاد غفاری، کتاب مادر واقعی، صفحه ۱۰۶
