🔅همه عوالم و اسماء درون انسان
🔹ظهور امانت خلیفة اللهی در دنیا
🔺تا اله‌ها در وجودت هست ملکوت را درک نمی‌کنی
✅ سالک باید رساله مراجع معظم را بخواند تا از احکام الهی مطلع باشد

قسمتی از متن کتاب قرآن و عترت فطرت ، آیت الله سعادت پرور ( رحمه الله )

مقدمه

بر انبيا و اوصيا – عليهم السلام – و تابعین واقعی آنان – که از شناسایی الهی بهره ها دارند – پوشیده نیست که خداوند متعال تمام مظاهر عالم هستی و دو جهان را بر فطرت توحیدی و اسما و کمالات خود ظهور داده و آراسته است، البته هر مظهری، به اقتضای مظهريتش از اسما و کمالات او سبحانه بهره مند می باشد؛ ولی انسان، چون تكوينا و فطرتا از تمام اسما و کمالات حضرتش – تبارک و تعالی – به نص كتاب الهی – که می فرماید: وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا [بقرۀ۳۱]  (و [خدا] همه ی [معانی] نام ها را به آدم آموخت.) فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا ۚ[سورة الروم ۳۰] ؛ (همان سرشتی که خدا مردم را بر آن سرشته است.).

نه تنها در عالم خاکی، بلکه در عوالم و خلقت های تنزلی نوری نیز از تمام آن اسماء و كمالات، فطرتا بهره مند می باشد، لذا هنگامی که در تمثلات نوری اش، به وی امانت عرضه شد، از حمل تمام اسمای الهی، ابا نداشته که می فرماید: حَمَلَها الاِنسانُ [سورة الأحزاب ۷۲]. (ولی انسان آن را برداشت.) و چون از وی در عوالم تجردی نوری اش، میثاق و پیمان گرفت، قبول کرد و به: وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ [سورة الأعراف ۱۷۲]  ، (و ایشان را به خودشان گواه ساخت که آیا من پروردگار شما نیستم؟)، بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَا [سورة الأعراف ۱۷۲]  (گفتند: چرا، گواهی دادیم.)  گفت، ولی هنگامی که در آخرین سیرش، به عالم خاکی آمد، حمل امانت و اقرار به ربوبیت الهی را (جز انبیا و اوصیا – عليهم السلام-) فراموش نمود.

حق سبحانه سه راه برای بازگشت انسان به شهود امر فطری در عالم طبیعت اش و بیرون آمدن از غفلت منزلت ازلی اش، بیان فرموده است:

۱ – گوش دل سپردن به تنبهات کتب الهی و راهنمایی های انبیا و اوصیا – عليهم السلام – که از وحی الهی نشأت گرفته و در نتیجه پیروی عملی از آنان و کتابشان. ملاحظه می شود که خداوند متعال پیروان حقیقی از فطرت انبیا – عليهم السلام- را در کتابش، شیعه خوانده و درباره ی حضرت ابراهيم – عليه السلام- می فرماید:

وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ۝ إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ [سورة الصافات ۸۳ – ۸۴]

و بی گمان، ابراهیم از پیروان اوست. آن گاه که با دلی پاک به پیشگاه پروردگارش آمد.

از این آیه معلوم می شود، قلبی که همواره به فطرت توجه دارد، باید از هر گونه تعلقات عالم طبیعت سلیم باشد…